Het is maar goed dat ik geen renpaard ben. Of Oranje Leeuwin.
Ik ben namelijk al járen kreupel.

Vijf jaar geleden ging ik er voor het eerst mee naar de dokter. Nou heb ik de mazzel dat ik een huisarts heb die ooit orthopedisch verpleegkundige was in een ziekenhuis, dus van dat eerste bezoek werd ik een hoop wijzer. En ik vertrouwde zijn advies.
Voor een heupoperatie waren de klachten nog niet ernstig genoeg. Als het echt invaliderend werd, moest ik weer aan de bel trekken. (Envraag je je nou af wat je met deze medische praat moet: stay tuned, er zit een belangrijke communicatieles in dit verhaal!)

Een paar weken geleden was ik het zat. De invalidering was erin geslopen, in mijn leven. Een wandeling duurt met wat mazzel een uur, dan kan ik niet meer. Als ik opsta uit mijn stoel is het alsof je je ouwe tante Nel ziet. Shoppen? Prima te doen op pijnstillers maar dan lig ik er de hele volgende dag áf. Dansen, ooit mijn lust en mijn leven, doe ik al jaren niet meer.
Dus ik naar de huisarts.
Een collega van mijn vaste arts.
Die raadde me aan het nog maar even vol te houden. En zo’n prothese, die gaat gemiddeldvijftien jaar mee, zei hij – daar was ik toch nog wat te jong voor hè!
Die dingen had ik al heel vaak gehoord de laatste vijf jaar, van Jan en alleman.
Maar een foto laten maken, dat vond hij een goed idee. De progressie in kaart brengen.

Begin deze week zat ik bij de orthopeed aan tafel. Die liet me de foto zien: ‘Bijna geen ruimte meer in de rechterheup, zie je? En je bent ernstig beperkt in je bewegingen, dus dat heeft waarschijnlijk flink impact op je leven. Zeker op jouw leeftijd.’
Wow! Hij zag het. Hij snapte het.
Zijn advies? ‘Als ik jouw gegevens zie en je goed inschat zou ik zeggen: laten we je meteen op de wachtlijst zetten.’
En die vijftien jaar dan? Want als ik op mijn 71e niet meer kan lopen is dat ook niet fijn. ‘Dat een prothese vijftien jaar meegaat is een sprookje. Na vijftien jaar evalueren we, daar komt dat getal vandaan. 95% is dan nog piekfijn in orde.’

Sinds dat gesprek voel ik me eindeloos opgelucht. Nog steeds vind ik het super spannend en heb ik mijn bedenkingen bij ‘snijden in een gezond lijf’, maar ik weet: deze man snapt precíes hoe het voor me is. Hij onderkent de ernst van m’n klachten, begrijpt de impact op mijn leven en snapt wat voor iemand hij voor zich heeft. En hij vertelt geen sprookjes.

Oké, en nu de les die ik je beloofde. Komt ‘ie: de kans is groot dat jij je bedrijf runt als een huisarts. Je hebt iets waarin je gespecialiseerd bent – zoals mijn eigen huisarts in die praktijk de heupen ‘doet’. Jouw klanten zijn bijvoorbeeld vooral mensen die angsten hebben. Of vrouwen met darmklachten. Of onzekere ondernemers.
Voor die mensen post je op Insta of LinkedIn en schrijf je je nieuwsbrieven: jij bent een betrouwbare coach, laat je weten. Zoals mijn huisarts een betrouwbare medicus is.

Maar hoe zou je praktijk eruitzien als jij de specialist was? Als je uit alles wat je kan en uit iedereen die je kunt helpen, écht alleen de vijftigplussers met heupslijtage zou kiezen? Figuurlijk natuurlijk hè; jij mag voor ‘vijftigplussers met heupslijtage’ jouw doelgroep en pijn invullen.
De allerleukste deelverzameling van de groep op wie je je nu richt.
Dus niet meer ‘mensen met angsten’ maar ‘mannen van in de dertig die geen promotie maken op hun werk omdat ze te verlegen zijn om zichzelf in de schijnwerpers te spelen’. Niet meer ‘vrouwen met darmklachten’ maar ‘jonge single vrouwen die niet durven uitgaan en daten door hun buikpijn en stinkpoep’. Of niet meer ‘ondernemende vrouwen die vastlopen in hun eigen onzekerheid’ maar ‘vrouwen met een webshop waarmee ze minstens €50.000 per jaar omzetten maar die niet verder groeit omdat ze zelf niet zichtbaar durven te zijn’.

Ik weet wel wat er zou gebeuren. Jouw klanten zouden je van heinde en verre komen opzoeken, zoals ze uit heel Nederland en daarbuiten naar ‘mijn’ orthopeed toe komen. Zijn wachtlijst is de langste van allemaal in dit ziekenhuis.
En als ze je nieuwsbrief zouden lezen of je posts zien, zouden je beoogde klanten zich onmetelijk opgelucht voelen. Zo opgelucht als ik me deze hele week al voel. Omdat ze dan weten: er is dus iemand die écht weet hoe het voor mij is. Iemand die haar feiten op orde heeft, die ervaring heeft met gevallen zoals ik en die me werkelijk kan helpen…

Wat wordt jouw specialisme? Bepaal het nú, meteen (of boek een ideale-klantsessie bij me in, dan doen we het samen). En dan leer ik je hoe je die scherp gekozen klant het beste aanspreekt online en in het wild. Want dat hebben artsen op ons voor: wij moeten onze klanten laten wéten dat we bestaan en dat we ze begrijpen. Bij ons komen ze niet vanzelf. Maar met goede content komen ze wel veel sneller en makkelijker!

Stel je eens voor hoeveel van de allerleukst denkbare klanten je dán zou helpen. En wat een enorme impact je daarmee kunt hebben. Vergelijkbaar met de impact van deze orthopeed, die elk jaar duizenden mensen een nieuwe ronde en nieuwe kansen in hun leven geeft. Want jongens! al zal ik nooit een renpaard of een voetballer worden, over een jaar kan ik als het goed is weer dansen!