Het werd steeds gênanter

Het is gelukkig al weer een paar jaar geleden. Ik had nog geen aparte website voor Teksten voor Trainers, en nog geen visitekaartjes ook. Dus als ik iemand zakelijk leerde kennen, loste ik het ‘creatief’ op.

Eromheen draaien is best ongemakkelijk

‘Ik schrijf mijn gegevens even voor je op hoor, mijn visitekaartjes moeten gedrukt worden´, zei ik dan bijvoorbeeld. Strikt genomen waar, maar uiteraard voelde ik me er steeds ongemakkelijker bij. En ‘de website gaat op de schop, kijk maar even op mijn LinkedIn voor de recente gegevens’ doet het ook niet oneindig.

Toen kwam er een beurs waar ik zou staan

Wilde ik daar iets uit halen, dan móest ik bezoekers wel naar mijn website kunnen dirigeren en kaartjes uitdelen… Die beurs greep ik aan als deadline. En verdorie: in drie weken tijd had ik een logo, waren de visitekaartjes écht in druk en stond die website er!

Op de beurs wisselde ik stralend kaartjes uit en ik verwees zó blij door naar mijn website dat heel veel mensen nog gingen kijken ook ? Steeds als ik nu mijn visitekaartje afgeef of naar mijn website verwijs, voel ik weer een beetje van de opluchting die ik toen voelde.

Ik ben écht niet de enige

Vorige week had ik een dierbare klant aan de lijn die Schrijf je Site bij me gevolgd heeft. Ze vertelde hoe blij ze is dat de teksten die ze in december heeft afgerond, nu op haar website staan. ‘Weet je’, bekende ze, ‘ik durfde niemand meer naar mijn oude website te sturen, ik haalde de url zelfs elke keer handmatig weg uit mijn e-mailhandtekening om te voorkomen dat iemand zou gaan kijken.’

Zij is nu net zo opgelucht als ik toen

Haar website staat, de teksten zijn up to date: ze kan weer mensen naar haar site sturen! Het enige wat ze nodig had, was het besluit nemen om het te gaan doen. Dat ze zich inschreef voor Schrijf je Site hielp haar om écht tijd vrij te maken, en tijdens de training hielp ik haar om haar teksten snel en effectief op ‘papier’ te zetten.

 

Ik kreeg een mailtje van haar.

De url stond weer in haar handtekening ?