Lekker in de ochtendzon met een cappuccino hoor ik mezelf zeggen: ‘Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van mooie zinnen’. Eh? De vriendin naast me kijkt me wat verontrust aan. Ik, die mijn brood verdien met het schrijven van mooie zinnen?

Nee, het is niet in mijn bol geslagen. Maar in mijn werk zijn er belangrijker dingen: ik wil dat mijn klanten beter gaan communiceren met hún klanten. En mooie zinnen zijn een grote vijand op weg naar dat doel.

Mijn klanten hebben leren schrijven op school en in hun werk – en daar ging het mis. Zonder uitzondering hebben ze allerlei regels meegekregen. Je kent ze wel: een zin nooit met ‘ik’ beginnen, of met ‘en’. ‘Maar’ is te veel spreektaal, gebruik liever ‘echter’. Een tekst moet objectief juist zijn dus jouw mening mag er niet in, en houd je aan de corporate richtlijnen.

Zo hebben de meeste ondernemers afgeleerd om op hun eigen manier te schrijven – of zelfs helemaal afgeleerd om te schrijven. Afgeleerd om zichzelf te laten zien als ze naar buiten treden. Niet alleen in geschreven teksten trouwens, maar ook in filmpjes op social media, in presentaties, in offertes zelfs. Eenheidsworst krijg je dan.

En met eenheidsworst krijg je geen leuke klanten. Deze week nog, in een sessie: ‘Ik voel een heleboel taboes’, zei mijn klant. En zij heeft iets heel belangrijks te vertellen waardoor het leven in bedrijven in Nederland vele malen beter kan worden. Ze wil zich ook uitspreken, graag zelfs! Maar die taboes… die houden haar tegen.
Dus schrijft ze haar blogs in keurig Nederlands. Informatief. Relevant zelfs, met tips en adviezen voor haar doelgroep. Maar niet verbindend, sprankelend, eigen. Eerder een beetje saai. Omdat ze bang is dat ze wordt afgefakkeld als ze zichzelf laat zien – haar bevlogenheid, dat ze samenwoont met een groep mensen, haar mening over duurzaamheid – schrijft ze heel veel mooie zinnen.

De klanten die zich daartoe aangetrokken voelen, zijn keurig en aardig. Een tikje voorzichtig. Niet de mensen die passen bij haar warmte, haar enthousiasme, haar missie om de werkvloeren in Nederland structureel te veranderen!
Deze klant is geen uitzondering, integendeel. De fantastische trainer die onlangs met tranen in haar ogen tegen me zei ‘het verlangen om me uit te spreken is zo groot, en toch doe ik het niet’, die staat eveneens model voor heel veel van haar collega’s. Ik durf te wedden dat jij je ook nog minder uitgesproken laat zien aan de buitenwereld dan als je 1:1 met je klanten werkt. Dat je thuis aan tafel met veel meer vuur je mening verkondigt dan op social media. Dat je in het echt veel aantrekkelijker bent voor je ideale klanten dan in je nieuwsbrieven, je blogs en op je socials. Toch?
En precies dat doet mij pijn.
Ik gun jou je optimale klanten, en ik gun je klanten jou.

Die mooie zinnen zijn dus mijn vijand. Mijn werk bestaat er voor een groot deel uit om mijn klanten ertoe te brengen om geen mooie zinnen meer te schrijven, maar echte.
En als dát eenmaal gelukt is, dan mogen de authentieke zinnen die dan op papier komen, ook best mooi zijn. Daar kan ik dan oprecht van genieten. Maar alléén als ze recht doen aan jou, de schrijver ervan, en aan je persoonlijkheid.